Ang Pagpapatupad ng K to 12

Magandang araw mga kaklase, Kumusta? Gusto kong ipahayag sa inyo ang isyung K to 12 na ipinatupad ng ating gobyerno at ito nama’y inumpisahan ng DepEd. Isa lang naman ang gusto malaman ng mga batang Pilipino: Handa nga ba talaga tayo sa K to 12? Sa palagay ko, sinadyang pinadali ang lahat. Paano nga naman uunlad ang ating bansa kung lahat ng bagay ay pinapadali? Akala nila na kapag binilisan ang lahat makakahabol tayo pero, ano naman kung hindi nga talaga makahabol ang Pilipinas? Saan nga ba papunta ang lahat ng pinapadaling mga bagay? Magiging tagumpay ba ang resulta nito?

Kahit mismo ang DepEd, hindi makasagot ng mga katanungan ng sambayanan at kung sila’y tanungin ang tanging sagot lang nila ay “Wala na po kaming magagawa dahil naipatupad na ang batas.” Kung gobyerno naman mismo ang hindi umiisip ng mabuti, sana hindi na lang muna nila ito ipinatupad at kung gagawin nga talaga nila itong batas, sana pinaghandaan nila ito noon pa. Tama nga na ipinatupad ang K to 12 pero sa maling oras nga lamang. Ang mga estudyante ay hindi experimento ng hindi handang K to 12. Paano na lang kaya kung hindi kami umasenso? Apektadong apektado ang kinabukasan ng mga mag-aaral. Sana naman pinagisipang mabuti ng DepEd kung kailan dapat umpisahan ang K to 12. Hindi pa nga handa ang lahat tapos biglaan pa itong nangyari. Sa tingin ko, magiging palpak ang kalabasan nito. Sana naman pinatagal nila ang pag-umpisa ng K to 12 para mas maging handa sila sa kung ano ang ipapaturo sa mga estudyante at parang sigurado na magiging maayos ang kinabukasan naming lahat. Ang mga silid-aralan ay kulang pa nga sa iba’t ibang paaralan. Makakapagawa ba ng mga silid-aralan ng mabilisan ngayo’y papalapit na ang susunod na taon? Saan nga ba makakakuha ng 150-300 na silid-aralan sa ganitong kaliit na oras? Saan din ba tayo makakakuha ng mga guro ngayo’y kakaunti na lamang ang gusting magturo? Talaga bang handa ang lahat sa susunod na taon? Nakasalalay ang mga kinabukasan ng mga unang estudyanteng makakaranas ng K to 12. Paano na lang kami kung hindi ito makatwiran? Sayang lang pala ang lahat ng pinag-aralan or pag-aaralan namin. Nahihirapan din naman ang mga estudyanteng humabol sa mga biglaang leksyon o pabilisang pagturo ng mga guro dahil sa paiba ibang systema ng DepEd.  Sa ngayon, ang tanging magagawa na lang natin ay intindihin  sa mga gawaing K to 12 dahil baka may pag-asa pang maging tagumpay ito.

Naniniwala ako na kahit papano ay makatutulong nga ang dinadagdag na dalawang taon sa high school curriculum. Sabi nga nila “Ang kabataan ang tanging pag-asa ng bayan.” Kaya, mga kasama, mga kaibigan, huwag nating bigoin ang ating bayan. Sama-sama tayo upang matulungang umunlad ang Pilipinas. Lahat tayo ay sama-samang haharapin ang mga pagsubok at mga komplikasyon ng K to 12. Huwag tayong mawalan ng pag-asa. Patunayan natin sa ating sariling bayan ng kaya natin ito. Iyon lamang po. Maraming Salamat. 

PINK APPRECIATION DAY

One of the best places I swear I'd die coming back for every vacation, Culasi Antique. 

We definitely nailed it. First day of training, we all looked like "lame gals" just playing around and taking no seriousness in football. Who know we'd actually reach our goals proudly presenting our own school in winning the first Futsal tournament in PRISAA 2014. Here's how our story goes.

How do I start? Hmm. Well this an incomplete photo of us training for the incoming PRISAA. Feeling the thrill as days go closer and closer. Endless training from 3 times week turned out to be an "everyday training." Run over here, run over there. "Kick the ball, shoot the ball! Find an open space.", the usual things you'd hear from our coach. Quite tiring but I lost weight surprisingly. Oops!

First tournament ever. A gateway experience to our upcoming PRISAA. You wouldn't want to know what happened in this tournament. Well, of course we lost. We tried. It was our first time but we learned a lot from our opponents. Skills we can't reach. Stamina, so much stamina. Man, I couldn't even run fast enough to chase and take the ball from our opponent. Well that's me standing as our goalie for Team B. Had my hand injured. Well, it was sad but a very fun experience for all of us.

The day came. That's all of us praying before our actual game. Everyone was afraid of course, especially me because our second game was between us, Assumption-Iloilo and the defending champions and all time star players, Central Philippine University. Coach decided to make me the goalie for that game. Well, I looked pale of course. Minutes before our actual game we all played "Pantintero." Calmed myself down, prayed so hard and just enjoyed playing for a while.

Who nailed it? We did! I SURVIVED. 3-0? Achievement! We nailed both of our games. We actually did it. We won! Until now, it's unbelievable. Well, all I can say is that we all thank both of our coaches (Coach Bob and Coach Kent.) We all couldn't have done it without all the motivations and inspirations we got. We all offer our medals to them. Every single one of it.

Integrated Meet. Wow. Leveling up. Well, that's practically half of our team plus 3 players who joined from Central Philippine University. We didn't make it but at least we experienced being in the Integrated. We were probably no match for the districts. Well, all I can say is we can come back to that competition again and this time we'll be better players. We will compete until we reach International meets (woah say what?) I still love my team, win or lose. All for one, one for all.

Ah. Well, that's it. The last photo for this post. FUTSAL GIRLS CHAMPION. Hope this post will inspire you to never give up. Ciao!